Page 42 - kaleidoscope

THE ENGLISH SCHOOL MA GA ZINE 2020

Τετάρτη, 14 Απριλίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Μία ακόμα φορά θα σου γράψω για τη μέρα μου... κι εσύ ακόμη
το έχεις βαρεθεί, έτσι δεν είναι; Έχεις βαρεθεί την αμετάλλακτη
ρουτίνα που σου περιγράφω ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρω
μια λύση, μια διέξοδο, ένα παραθυράκι, να περάσω από μέσα και να
βγω κάπου αλλού...
Το πρωί στο σχολείο, με κάλεσε ο διευθυντής. Ξανά. Κάποιος πρέπει
να με είδε που κάπνιζα, και να του το ανέφερε. Αν τον βρω αυτό τον
κάποιο... δεν ξέρω τι θα πάθει. Την επόμενη φορά ελπίζω να μην
εμπλακεί στην προσωπική μου ζωή και στις ολόδικές μου αποφάσεις.
Ο διευθυντής ευτυχώς δεν με πολυκράτησε, απλά μου είπε -ξανά-
πως δεν είναι καλό παράδειγμα να καπνίζω μπροστά στους μικρούς
μαθητές. Το ξέρω από άλλες φορές πως δεν πρόκειται να μιλήσει
στους γονείς μου, αλλά και να το έκανα, ποιον ενδιαφέρει;+6
Είμαι σίγουρη, πως παρόλο που οι γονείς μου δείχνουν τόσο
ενδιαφέρον αφού με παίρνουν σε «ειδικό», δεν δίνουν δεκάρα
στ’ αλήθεια. Όπως όλοι, σίγουρα κι αυτοί φορούν τις μάσκες τους,
το ψεύτικα συναισθήματα και το χαμόγελο που βγάλανε από μια
κακή κωμωδία. Ακόμα και ανάμεσά τους, εγώ πιστεύω πως βάζουν
ένα κομμάτι της μάσκας τους. Γνωρίζω τους «πραγματικούς» τους
εαυτούς -τους έμαθα πια- αλλά είμαι σίγουρη πως αν έδειχναν
αυτούς ο ένας στον άλλο, δε θα ήταν πλέον μαζί. Δε θέλω καν να
ξέρω σε πόσους ψυχιάτρους θα με κουβαλούσαν αν συνέβαινε
αυτό να σου πω την αλήθεια.
Όχι πως ο ψυχολόγος βοηθάει κιόλας. Ο ψιλόλιγνος γέρος λέει τα
ίδια με τους γονείς μου. Φοράει και αυτός τη μάσκα του όπως όλοι -
απόκριες νομίζω είναι η κάθε μέρα της ζωής μου - και με ρωτάει πάντα Vasilis Charalambous 5W
τις ίδιες ερωτήσεις. Απρόσωπες και χιλιοειπωμένες, πιστεύω πως και
ο ίδιος μπορεί να τις απαντήσει για όλους. Ρωτάει τον καθένα μας τα Παρασκευή, 23 Απριλίου
ίδια πράγματα, λέει στον καθένα μας τα ίδια πράγματα. Για αυτά που Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
του λέμε εμείς δεν ενδιαφέρεται. Ο καιρός περνάει και η ψυχή μου εξασθενεί. Μέρα παρά μέρα ζω
Του το έχω πει, πως θέλω να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο, να μηχανικά, διατρέχω τη ρουτίνα μου χωρίς σκέψη. Νιώθω άδεια.
καπνίσω. Θέλω να αγαπήσω, να κλάψω, να γνωρίσω καινούργιους Κάθε συναίσθημα έχει χαθεί, έχει εγκαταλείψει τον τρομακτικό
ανθρώπους. Κάνουν λάθος που λένε πως δε βγαίνω απ’ το δωμάτιό κόσμο της γυμνής πραγματικότητας στην οποία ζω.
μου. Βγαίνω με τη φαντασία που μου έχει μείνει, κάνω αυτά που ποτέ Μου έμειναν μόνο τα όνειρα, οι λιγοστές στιγμές ψυχικής γαλήνης,
δε θα με άφηναν να κάνω. Τρέχω σε λιβάδια, χορεύω δε κλάμπς· που μου δίνουν ένα διάλειμμα απ’ τη μισητή αυτή ζωή. Μόνο που ο
ανεβαίνω στο ένα τρένο μετά το άλλο, το τηλέφωνο με αμέτρητες χρόνος λιγοστεύει, το σχολείο, οι γονείς, η κοινωνία, δεν αφήνουν
φωτογραφίες και ο νους με αξέχαστες αναμνήσεις, αγαπημένους καμία στιγμή αχρησιμοποίητη, δεν αφήνουν πλαίσιο για το μυαλό να
ανθρώπους. Φαντάζομαι... φαντάζομαι... φαντάζομαι... εξαπλωθεί. Κάθε δευτερόλεπτο ελευθερίας έχει κλαπεί, έχει
Όλα σβήνουν. Η μητέρα μου φωνάζει. Μου λέει να κατέβω απ’ το αντικατασταθεί με κάτι που κάποιος άλλος θεωρεί σημαντικό. Έχω
δωμάτιό μου. «Φόρεσε κάτι χρωματιστό παιδί μου, η γιαγιά θα χάσει τον έλεγχο για τον εαυτό μου, για τη ζωή μου.
νομίσει ότι είσαι σε πένθος!» Αχ μαμά... είμαι... Η φαντασία μου με Αχ Ζωή...γιατί να είσαι τόσο δύσκολη; Τόσο γεμάτη εμπόδια;
κάθε όνειρο λιγοστεύει. Σταγόνα-σταγόνα τρέχουν τα δάκρυα απ’ Πιστεύω πως σε αδικώ, πως δεν είσαι εσύ που ρίχνεις στα πόδια
τα μάτια μου, μουσκεύουν το μαξιλάρι. Μαζί τους, πάει και η μου προβλήματα και με έναν γδούπο στην πλάτη με ρίχνεις χάμω
φαντασία, γκρεμίζονται τα όνειρα. Το παιδί μέσα μου πεθαίνει. και με διατάζεις να τα λύσω. Δεν μπορεί. Εσύ είσαι πανέμορφη, το
Πεθαίνω. Βοήθεια... Μεγαλώνω... ξέρω, είναι άλλοι που σε καταστρέφουν. Που σε ποδοπατούν ξανά
και ξανά, σε κακοποιούν. Αυτοί που δεν έμαθαν να σε αγαπούν και
να σε εκτιμούν, αυτοί που μάταια τριγυρνούν στον λαβύρινθο της
δικής τους δυστυχίας και αντί να ακολουθούν τη γλυκιά μελωδία της
αγάπης, προτιμούν να τραβούν κάθε αθώα ψυχή μαζί τους.
ελληνικά φωνάξω, να σε δικαιώσω. Να πω στον κόσμο πως είδα τη γοητεία σου,
Αχ Ζωή. Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ να σε μισήσω. Μπορώ μόνο να
την τέρψη που εγγυούμαι κάθε ανθρώπου που γνωρίζει τον αληθινό σου
εαυτό, χωρίς ξένες επιρροές. Δεν είναι η θρησκεία που σε κατευθύνει, ή
οι γονείς ή το σχολείο ή οι φίλοι. Είναι το φως κάθε ανθρώπου, η φλόγα
που δε σβήνει, μόνο χάνεται στο σκοτάδι που συχνά μας περικυκλώνει.
Το τραγούδι της ειρήνης, της ευτυχίας, της ελευθερίας, που μπορεί
ο καθένας να ακούσει, αρκεί να το θέλει και να το εκτιμά αρκετά.
40 από τα ίδια της τα παιδιά, που αμέλησαν να δουν την υπεροχή σου.
Αχ Ζωή. Είσαι ωραία. Είσαι η πεντάμορφη κοπέλα που κακοποιείται
Είσαι η φωνή που δεν εισακούγεται, αδικημένη, και παρόλο που
φαντάζεις ηττημένη, μέσα σου φλέγεται φωτιά πελώρια, που με
τον καιρό θα σε γεμίσει ζεστασιά, θα σου φέρει νέα δύναμη.
Δεν είμαστε χαμένοι. Θα εισακουστούμε. Ζήτω η Ζωή.
Maria Christina Yiannaki 5J ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αμαλία Doerflinger 3G