Basic HTML Version
Ενα βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα ,απολαμβάνοντας τη ζεστασιά και θαλπωρή του τζακιού μας, αποφάσισα να φυλλο-
μετρήσω τα άλμπουμ γραμματοσήμων που με μεγάλη περηφάνια διατηρεί η μητέρα μου από τα παιδικά της χρόνια.
Ξαφνικά η ματιά μου σταμάτησε σε ένα γραμματόσημο του 1992,όπου απεικονιζόταν ένας δρομέας...η σφριγιλότητα του
σώματός του ήταν τόσο έντονη πού με έκανε να το θαυμάσω. Τα διπλανά τρία γραμματόσημα της Ολυμπιάδας της Βαρ-
κελώνης ήταν επίσης υπέροχα.
Εκείνο το περιστατικό κέντρισε το ενδιαφέρον μου για τα κυπριακά γραμματόσημα που σχετίζονται με τους Ολυμπια-
κούς αγώνες. Ο υπολογιστής μου στην αρχή και η μητέρα μου στη συνέχεια με βοήθησαν να ανακαλύψω το μαγικό
κόσμο των κυπριακών γραμματοσήμων.
Αυτές οι λιλιπούτειες έγχρωμες εικονίτσες αν και δεν περιέχουν λεπτομέρειες ,εν τούτοις αποτέλεσαν για μένα μια
όαση γνώσης και πληροφοριών, ήταν μια πρωτογενής πηγή επαφής με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσαν τα γραμματόσημα για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας του 2004 του Γλαύκου Θεοφυ-
λάκτου. Το εντελώς μακρόστενο σχήμα τους ,το κλαδί ελιάς και οι παραστάσεις τόνιζαν την ελληνικότητα των αγώνων
και με παράπεμψαν στην Α παγκόσμια έκδοση σειράς αθλητικών γραμματοσήμων που εκδόθηκαν το 1896 στην Αθήνα και
απεικόνιζαν τους παλαιστές και το δισκοβόλο του Μύρωνα.
Τα γραμματόσημα για τους Ολυμπιακούς του 2012 της Ιωάννας Καλλή λαμπυρίζουν ακόμα μπροστά στα μάτια μου σαν μι-
κροί ζωγραφικοί πίνακες, με τους αθλητές να απεικονίζονται μέσα στον ολυμπιακό κύκλο.
Ακόμη τα τρία γραμματόσημα των Ολυμπιακών της Μόσχας του 1980 μου προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση, διότι είναι σε
μοντέρνα γραμμή με έντονους χρωματισμούς και αφηρημένες απεικονίσεις.
Τι σημαίνουν όμως οι Ολυμπιακοί αγώνες και πώς συνδέονται με το φιλοτελισμό?
Σημαίνουν φιλία και συμφιλίωση, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, σημαίνουν χαρά για το «ευ
αγωνίζεσθαι» και όχι για το τρόπαιο της νίκης.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα κυπριακά γραμματόσημα
«Τομ και Τζέρι»
(Δημιουργική Γραφή)
Δεν το καταλαβαίνω! Όχι, δε θα το καταλάβω ποτέ! Τόσα χρόνια και δεν είχα ιδέα! Εκείνο το ποντίκι φταίει για
όλα. Εκείνο το άσχετο και άχρηστο ζώο. Θα το κάνω να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που μπήκε σε αυτό
το σπίτι…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εγώ ήμουν απλά ένα αδέσποτο γατάκι. Να σας πω επίσης πως συ-
νήθιζα να κυνηγώ ξοπίσω και να φλερτάρω τις «γατίνες», όπως λέμε τα θηλυκά μας, όμως για κάποιο λόγο δε
μου έδιναν την αναμενόμενη σημασία...
Όπως και να ’χει, μια μέρα είδα μια γυναίκα καλοντυμένη, με τακούνια και ωραίο μακιγιάζ. Φαινόταν να έχει
πολύ γούστο και φινέτσα. Βλέποντάς τα λοιπόν αυτά, άρχισα να κάνω τις «μαγκιές» μου μπροστά της, έτσι προ-
σπάθησα να διασταυρώσω το δρόμο αγνοώντας εκείνα τα μεταλλικά πράγματα που πηγαινοέρχονταν γρήγορα
στο δρόμο. Αχ, τι παλικάρι που ήμουν στα νιάτα μου! Άρχισα λοιπόν που λέτε να τρέχω προς τη γυναίκα και μόλις
την πλησίασα ένα από εκείνα τα μεταλλικά πράγματα πάτησε την ουρά μου. Η γυναίκα που με είδε, έτρεξε πα-
νικόβλητη σε μένα. Από εκείνη τη στιγμή πιστεύω πως άρχισα να της αρέσω. Δε θα μπορούσε άλλωστε να μου
αντισταθεί...
Με πήρε σε ένα τεράστιο τετράγωνο που το έλεγε «σπίτι». Μου μιλούσε ώρες ατέλειωτες και περνούσαμε υπέ-
ροχα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν καταλάβαινα λέξη από αυτά που μου έλεγε, αλλά γουργούριζα στην κοιλιά της
γιατί δεν ήθελα να την στενοχωρήσω. Ένιωθα υπέροχα γιατί ήμουνα το κέντρο της προσοχής σε εκείνο το
σπίτι!
Τα χρόνια όμως πέρασαν. Άλλαξε η φώνη μου, αν δεν κάνω λάθος, και νομίζω μεγάλωσε και η μύτη μου. Και η
δικτάτορας όμως άλλαξε πολύ. Πρώτον, το μακιγιάζ αυξήθηκε, τα χέρια της έγιναν πιο φουσκωτά και τα πόδια
της μοιάζουν με χοντρές κολόνες. Σταμάτησε πλέον να μου δίνει σημασία και η αυτοεκτίμησή μου έπεσε πολύ.
Οι μέρες περνούσαν με το ζόρι, ώσπου έφτασε μια κρίσιμη μέρα που συνάντησα ένα άμυαλο, φρικτό, αηδια-
στικό, ηλίθιο και κουτό απατεώνα. Ένα ποντίκι. Το έβλεπα να κλέβει φαγητό απ’το ψυγείο μας, να παίρνει τα μπι-
σκοτάκια που αποκτώ όταν κάνω κάτι καλό. Τελικά, η απάντηση ήταν μία - έπρεπε να «καθαρίσω» τον
απατεώνα...
Προσπαθούσα μέρες και νύχτες να καταστρώσω ένα επιτυχές σχέδιο για να σταματήσω την αδικία που γινό-
ταν στο σπίτι. Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ το σπίτι. Σκέφτηκα πολύ, αλλά κάθε προσπάθειά μου ήταν ανεπιτυχής. Άσε που
έσπασα πολλές φορές χέρια, πόδια, κεφάλι…
Μην νομίζετε όμως ότι προσπάθησα να λύσω το πρόβλημα μόνο με βίαιο τρόπο. Υπήρξα και ευγενικός. Μια
μέρα ντύθηκα ωραία και πήγα στο καταφύγιό του. Άρχισα να τον πλησιάζω δίνοντάς του το αγαπημένο του
τυρί και συνέχισα λέγοντάς του ότι αν μένει εδώ δε θα μπορέσει να βρει φιλενάδα, να κάνει οικογένεια και μία
μέρα να διηγηθεί ιστορίες στα εγγονάκια του. Νόμιζα πως το σχέδιο μου θα δούλευε, αλλά η συζήτησή μας τε-
λείωσε όταν έριξε το τυρί στο πρόσωπό μου και γάλα στη στολή μου η οποία και τελικά καταστράφηκε.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν από μερικές μέρες έμαθα πως όλες οι προσπάθειές μου είναι κατα-
γραμμένες σε μικρά αυτοτελή επεισόδια και τα παιδιά που δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν με βλέπουν
να κυνηγάω σαν τρελός ένα ποντίκι. Πού κατάντησε ο κόσμος...
Εδώ και τρία χρόνια, τριαντα-έξι εβδομάδες, πέντε μέρες και δεκατέσσερις ώρες, μετά από τότε που άρχισε
το παγκόσμιο ρεζίλι μου μού λένε πως είμαι μία κλασική κωμωδία που δε θα ξεχαστεί ποτέ με το όνομα «Τομ»
(αυτό νομίζω είναι το όνομά μου) και «Τζέρι» (η ονομασία του απατεώνα)».
Γκαρέν Ζαρταριάν, Α΄ Γυμνασίου
32
annual report 2013:Layout 1 20/06/2013 15:30 Page 34